Зноў лета – як восень. Дажджліва,
І шчасьця, як сонца, няма.
Ды кожны быць хоча шчасьлівым,
Іначай жыцьцё – як зіма,
Дзе ты, як трава, прападаеш,
Ня верачы, што праміне
Нудота, што сэрца сьціскае,
Сьвятло ад’ірдзее ў віне,
Бо лета – як восень. Дажджліва.
Ізноў ты злуешся на сьвет,
Дзе столькі заўсёды шчасьлівых
І столькі прыгожых кабет,
Якія, праходзячы міма,
Ня бачаць ніколі цябе
І, пэўна, ня бачаць Радзіму,
Якая сягоньня ў журбе,
Бо лета – як восень. Дажджліва,
І сонца, як шчасьця, няма.
Ды сьпеюць усё-такі сьлівы,
І сум – гэта ўсё ж не турма...
25.VI.2003.
|
|
